Evangelium nach Matthäus 3,1-11
Domols än dere Zeit kom de Johannes, de gedaaft hot, un hot än de Wüste vu Judäa gesoat: „Kehrt im, et Himmelreisch is schun ganz nah.“
De isses nämlisch, vu dem schun de Prophet Jesaja gesoat hot:
„En Stämm rouft än de Wüste: Macht alles ferdisch, däss ussern Herrgott kumme kann.“
De Johannes oawwer hot su en Mantel aus Kamelhoar ugehoat un en Gerdel aus Lerrer. Un e hot nor Heuschrecke un Honisch gässe.
Do kome alle Leut vu Jerusalem, Judäa un däj um Jordan gewuhnt hun, zou em, un hun seisch daafe losse un hun em all do gesoat, woat se quäle dout un woat se falsch gemoacht hun. Als de oawwer su vill vu de Pharisäer un de Sadduzäer gesäj hot, hotter gesoat: „Woat wollt ähr da häj, ähr Lumbepack! Ähr maant wohl, eusch deet naut basseern? Also, rappelt eusch off, un dout woat, su däss me säj kann, däss ähr offem rischdische Wesch seid. Ähr braucht gor nit ze dinke „Mer hun doch Abraham als ussern Voadder!“ Eisch sun eusch woat: Aus dene Staa do kann ussern Herrgott Känn vum Abraham mache. Schun is et Hackebeil ugeleet u die Worzel vu de Biim; en Baam, de naut bringt, werd oabgehackt un vebrannt. Doat Wasser, met dem eisch eusch daafe, is dofeer do, däss ähr äns Simmeleern kummt un euer Lewe innert. No mer kimmt aaner, de is vill stäcker wie eisch; eisch bäns nit wert, im em die Schouh auszezäije. De wird eusch met Heilische Geist un Feuer daafe.
Autorentext
hier finden Sie den Text in der hochdeutschen Einheitsübersetzung
Domols än dere Zeit kom de Johannes, de gedaaft hot, un hot än de Wüste vu Judäa gesoat: „Kehrt im, et Himmelreisch is schun ganz nah.“
De isses nämlisch, vu dem schun de Prophet Jesaja gesoat hot:
„En Stämm rouft än de Wüste: Macht alles ferdisch, däss ussern Herrgott kumme kann.“
De Johannes oawwer hot su en Mantel aus Kamelhoar ugehoat un en Gerdel aus Lerrer. Un e hot nor Heuschrecke un Honisch gässe.
Do kome alle Leut vu Jerusalem, Judäa un däj um Jordan gewuhnt hun, zou em, un hun seisch daafe losse un hun em all do gesoat, woat se quäle dout un woat se falsch gemoacht hun. Als de oawwer su vill vu de Pharisäer un de Sadduzäer gesäj hot, hotter gesoat: „Woat wollt ähr da häj, ähr Lumbepack! Ähr maant wohl, eusch deet naut basseern? Also, rappelt eusch off, un dout woat, su däss me säj kann, däss ähr offem rischdische Wesch seid. Ähr braucht gor nit ze dinke „Mer hun doch Abraham als ussern Voadder!“ Eisch sun eusch woat: Aus dene Staa do kann ussern Herrgott Känn vum Abraham mache. Schun is et Hackebeil ugeleet u die Worzel vu de Biim; en Baam, de naut bringt, werd oabgehackt un vebrannt. Doat Wasser, met dem eisch eusch daafe, is dofeer do, däss ähr äns Simmeleern kummt un euer Lewe innert. No mer kimmt aaner, de is vill stäcker wie eisch; eisch bäns nit wert, im em die Schouh auszezäije. De wird eusch met Heilische Geist un Feuer daafe.
Autorentext
hier finden Sie den Text in der hochdeutschen Einheitsübersetzung